 |
 |
 |
 |
شعر
کجا رفت خدا
سروده مهشید رحیمیان
مردمان! خواب و خوراک کم بکُنیم
پشتِ این پرده خبرها شده است
کاش دنیا به عقب می راندیم
چون که هر بی سر و پا، کس شده است
کاش به انبانه یِ خود قدرت و جامی داشتیم
به زمانی که به خود، روزن و غاری داشتیم
که در آنروز، اگر دشمن جانی داشتیم
شاخ و دُم جانوری بوده که می دانستیم
فصل پشیمانی
سروده مه زاد رازی
دورمان نعمت فراوان بود و خواهانی نداشت
بسته تر از ذهن ما ایام، زندانی نداشت
خود زمستان را فراخواندیم و با کوچ بهار
خاک ما فصلی به جز فصل پشیمانی نداشت
آسمان روزی شهادت می دهد که چشم ما
تیره تر از این شب تاریک، دورانی نداشت
امتحانی را که می گیرد خدا از صبر ما
قسمت ایوب اگر می کرد ایمانی نداشت
کل آبادیِ ما بر دوش خان ها رفت و شد
کولبر نام کسی که تکه ی نانی نداشت
سهم من و ملا
سروده ناشناش
مدتی هست خدا رفته برون از نظرم
نه چنین بودم و یک فاجعه آمد به سرم
قصه اینجاست که من اهل عبادت بودم
صبح و ظهر و همه شب رو به سعادت بودم
باورم بود که حاجی شدن از ایمان است
شیخ و ملا واذان گوی محل انسان است
باورم بود که مفتی محل درویش است
هرچه میگوید از ایمان بخدای خویش است
چند سالی به همین حال وهوا طی کردم
من ندانستم از این کار چه حاصل کردم
زدن بوق از سر گشادش
جواد تهرانی
مسلمان، مسیحی، یهودی، بودائی، و غیره همه گزینه های بشر برای ارتباط معنوی با خدا هستند، هر یک از آنها تعریف خود را از خدا دارند ولی همگی سرشان بسوی آسمان است. از دل این ادیان شعباتی برون آمده اند که سنی، شیعه، حنفی، بهائی، و بسیاری دیگر ریشه در اسلام دارند و کاتولیک، ارتدکس، پروتستان، و مورمون از دل مسیحیت شکل گرفته اند، همه اینها تقسیمات انسانی هستند و آنچه که در همه آنها مشترک است اقتدا به خدای واحد است حال چه تفاوتی دارد که به چه شکل و چه راه. تمام دعواهای بین مذاهب و شعباتشان ناشی از اصطکاک منافع روحانیون آنها با یکدیگر است که هر یک بجهت تمامیت خواهی از کاهش قدرت و برو بیای بی زحمت خود واهمه دارند، و در این بین مریدان هر یک ابزار دست آنها و نهایتا همان قربانیان برخوردهای آنها میباشند.
آنچه که برای مردمی که بعنوان یک ملت در زیر سقف یک کشور زندگی میکنند باید در خور اهمیت باشد تلاش همگانی برای ایجاد زندگی بهتر و برابری و برادری برای آحاد ملت با هر قومیت و گرایش مذهبی و سیاسی که در طول تاریخ آن کشور شکل گرفته است میباشد. سرکوب اجتمایی بهائیان که خود بخشی از ملت ایران میباشند هیچ توجیه انسانی و حقوقی ندارد و صرفا به این جهت صورت میگیرد که آن قشری از روحانیت که قدرت را به انحصار خود در آورده حضور آنها را بر نمیتابد و بطرز وحشیانه ای با آنها برخورد میکند و علاوه بر محرومیت آنها از حقوق اجتماعی، خانه هایشان را نیز بر سرشان تخریب میکند که در نهایت چه بشود، این یعنی محرومیت و حذف بخشی از ملت ایران.
مشروطه‌خواهی یا مشروعه‌خواهی؟
هوشمند رحیمی
در پی وقوع انقلاب کبیر فرانسه و تحدید حدود اختیارات سلاطین جهان به عنوان یگانه قدرت سیاسی، متاثر از آموزه‌های روشنفکری، ایران نیز از موج جدید آزادیخواهی و آرمانگرایی‌هایی که در دنیا بود، جدا نماند، و تحرکاتی در درون ایران شکل گرفت که نهایتاً به انقلاب مشروطه انجامید. از اواسط قرن نوزدهم میلادی، به واسطه گسترش روابط ایران و کشورهای غربی، فرزندان شایسته ایران نیز به فکر ایجاد اصلاحات و تغییرات اساسی در امور کشور افتادند. گرچه نباید اقدامات بزرگانی قائم مقام، امیرکبیر و سپهسالار، زمینه را برای پیشبرد و به ثمر رساندن این مبارزات ومدرنیزه کردن کشور باز کرد. از جمله واژه‌های مدرنی که در این دوره وارد ادبیات و دایره واژگان ایرانیان شد می‌توان به این موارد اشاره کرد: قانون اساسی، نهضت مشروطه و عدالت‌خانه. بی راه نیست اگر بگوییم ظهور این واژگان و عبارات مرهون زحمات و آثار افرادی چون میرزا ملکم خان، آقاخان کرمانی و فتحعلی آخوندزاده بود؛ کسانی که عمدتاً در خارج از ایران زندگی کرده و ایجاد این تغییر و تحولات را همگام با جامعه جهانی از ناگزیر می‌دانستند.
مشروطه‌خواهی و انقلاب مشروطه نقطه عطفی در مبارزات سیاسی- اجتماعی دوران معاصر کشورمان به حساب می‌آید؛ تغییرات شگرفی که در این بازه زمانی در جامعه ایرانی اتفاق افتاد، گامی‌بزرگ در ایجاد و بسط قانون، عدالت و برابری اجتماعی به حساب می‌آمد و نظام سیاسی ایران از سلطنت مطلقه به پادشاهی مشروطه تغییر کرد. هرچند دیری نپایید که محمد علی شاه قاجار با دستور به توپ بستن مجلس را داد و نهضت مشروطه را به سراشیبی سقوط انداخت. با این وجود، پیام و اهداف نهضت مشروطه هیچ‌گاه به فراموشی سپرده نشد و ایرانیان که حال متوجه شده بودند که «آری، به اتفاق می‌توان جهان گرفت» با تلاش و پشتکار بیشتری برای تحقق آزادی، عدالت اجتماعی و ایجاد حاکمیت ملی به مبارزه پرداختند.
نافرمانی مدنی، بخش یکم: نافرمانی مدنی حرکتی هدفمند و غیرانفعالی است
افسانه عوض پور
سال‌هاست که جمهوری اسلامی با ظلم، بی‌عدالتی و خفقان، یک زندگی مذهبی بر اساس قانون شریعت و فقه اسلامی برمردم ایران تحمیل کرده است. در این رژیم، تمام حقوق فردی انسان زیر پا گذاشته شده و ایران به اسارتگاهی تبدیل شده که در آن روح و روان و جسم انسان مدام شکنجه می‌شود. امروز با وجود آنکه اکثریت ما ناراضی و خواهان بیرون آمدن از این وضعیت اسفناک هستیم و تغییر می‌خواهیم، هنوز راه حل مشترکی نیافته‌ایم. این پرسش در جامعه مطرح است که چه گونه باید با رژیم بیدادگرِ مطلقگرای دینی روبه رو شد؟ برخی با مبارزات خشونت‌پرهیز مدنی و نافرمانی مدنی موافقند و برخی مبارزات خشونت‌آمیز و حتی حمله نظامی را بهترین گزینه می‌دانند. برخی نیز هر دو مبارزه را مناسب و مجاز می‌شمارند. مبارزه مدنی خشونت پرهیز چیست و چه گونه است؟
مبارزه مدنی یک حرکت گروهی است که می‌خواهد جامعه را از نظر سیاسی و اجتماعی و اقتصادی دگرگون کند. این یک حرکت تشکیلاتی و مردمی و کاملاً خشونت‌پرهیز است. مبارزه مدنی خشونت‌پرهیز یک روش مبارزه برای مردم ستمدیده علیه حکومت‌های ستمگر است. ۱
جنبش استقلال‌طلبی مردم هند، جنبش حقوق مدنی سیاه‌پوستان در آمریکا، جنبش ضد آپارتاید در آفریقای جنوبی، جنبش ملی شدن صنعت نفت و یا انقلاب ۵۷ (قبل از اینکه به بیراهه برود) همگی تجربیاتی از مبارزات مدنی خشونت‌پرهیز هستند. این نوع جنبش با هدف و استراتژی مشخص ولی تاکتیک‌های مختلف با حریف به مبارزه برمی خیزد و در مسیر مبارزه، نه تنها به مردم آگاهی می‌دهد بلکه آنان را به مبارزه تشویق میکند. این جنبش به مردم میآموزد که در مقابل زور و ستم بی تفاوت نباشند و سکوت نکنند. برخلاف تصور عمومی، نافرمانی مدنی فقط برپایی یک یا چند تظاهرات نیست. تظاهرات می‌تواند قسمتی از نافرمانی مدنی باشد ولی تمام آن نیست. ۲
| نوشته های هم میهنان که در این تارنما منتشر می شوند، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع نهاد مردمی را منعکس نمی‌کنند |
 |
 |
 |
|
کارون - توماج |
|
ايران مينو سرشت - شيفته |